Time flies, and so are we.

Het is dinsdag 16 juli en vroeg in de ochtend. Buiten is het grijs, terwijl de dag begint. Het is een mooie dag, want we vertrekken eindelijk naar Cuba! Nog even snel wat cash pinnen, aangezien betalingen met pin en creditcard niet zo vanzelfsprekend zijn op het eiland in het Caribische gebied. De laatste spullen gaan in de koffer, sorry backpack, je blijft thuis, net als de ukulele.

Waar kwamen we gisteren achter? Onze huurauto, een Suzuki Jimny, heeft een 'kofferbak' in het formaat van mijn fietsbagagedrager. YouTube de auto vooral even voor de beeldvorming van de kofferbak. Grote kans dat je mobiele scherm hem op ware grote laat zien. Daar moeten dus drie dames in, met drie koffers en drie rugzakken voor bijna drie weken. Maar we gaan die uitdaging graag aan, dus inpakken en gaan! 

De afgelopen weken waren wat hectisch. Leuk, maar hectisch. Frances begint na de vakantie met een nieuwe job, net als ik. De afrondingen van onze 'oude' jobs en het leuke afscheid bij Corneel zijn achter de rug. Maud heeft het schoolseizoen als gymdocent ook weer lekker sportief afgesloten. En toen was daar alweer: Cuba.

Nog even wat lastminute checks op de zorg- en reisverzekeringen en autohuur... Voor Cuba heb je een engelse verklaring nodig die aantoont dat je verzekerd bent, welke je op moet vragen bij je verzekeraar. Heb je Amerikaanse dollars, een Amerikaans creditcard of bankpas, dan kun je die beter thuislaten, want die kun je daar nergens gebruiken. Lang leve Visa en Mastercard! Al gaat het meeste gewoon via cash, waarvoor we eerst nog wat uren in de rij moeten staan bij aankomst, als we de verhalen mogen geloven.

Er moesten nog wel her en der wat accomodaties geboekt worden om te overnachten tijdens onze rondreis. Helaas hadden we niet de tijd om die langer samen uit te zoeken, dus besloten we deze onder te verdelen en elkaar te verrassen met de uitkomsten van onze verblijfplaatsen bij de lokalen: de casas particulares.

Frances had ze al snel gevonden voor Havana en Satiago de Cuba. Al werd deze laatste door de host geannuleerd, omdat deze zijn casa niet meer mocht onderverhuren van de overheid ofzo. Maar Frances heeft superpowers en vond al snel een back up plan. 

Maud vond er een in Trinidad en ik in Viñales. Derest zien we daar wel even. We zijn super benieuwd. Ook naar de mensen bij wie we gaan verblijven en hoe zij leven en wat we daar gaan zien en beleven. 

Eenmaal op de luchthaven ging de check in soort van voorspoedig via de zelf check in balies. Even een hapje eten bij Joe's Juice Bar (ofzoiets). Super chille sandwiches daar! 👌🏼 

Na een fotoshoot met onze nieuwe asian friend tussen de salty caramel M&M's, deden we een dansje midden in de vertrekhal en deed Maud een zwemsessie over de leuning van de rolband (she did mind her step). Eenmaal aan boord nog een laatste dansje in de wachtrij van het toilet op 11.887 meter hoogte, terwijl we Groenland passeren met nog 5 uur op de teller richting Varadero... Adios!