Welkom in het land van...

'Thank you for flying TUI Airlines'. Na een fijne vlucht, diverse maaltjes en wat films staan we dan eindelijk op Cubaanse bodem, Varadero om precies te zijn. Aan boord hebben we diverse mensen ontmoet die op doorreis zijn naar Mexico. Anderen gaan voor een strandvakantie naar Varadero met een dagtripje naar Havana of pakken de bekende driehoek van Havana, Viñales en Trinidad. Maar weinig reizen door tot aan de oostkust, zoals op onze planning staat. Terwijl wij wachten tot we het vliegtuig uit mogen, vraagt een Belgisch meisje aan ons of wij ook gaan rondreizen net zoals zij. Ze reist alleen en vond het best spannend. Het is dat we echt 0,0 ruimte over hebben in onze huurauto, anders hadden we haar het alle plezier meegenomen in ons gezelschap.

De verhalen vooraf gelezen gingen zo:
Je moet je visum gereed hebben, een zorgverklaring in het engels om te bewijzen dat je verzekerd bent. Verwacht lange wachtrijen die traag gaan op het vliegveld en voor de geldwisselkantoren. En bij het geldwisselkantoor geven ze regelmatig te weinig geld terug of drukken ze een briefje van bijv 50 euro achterover.

De werkelijkheid ging zo:
vliegtuig uit. Korte rij voor de visum check. Bagage lag meteen al op de band. We stonden in no time buiten. Geld telden we zelf duidelijk uit bij het geldwisselkantoor, waar geen lange rij stond en dat aantal kregen we netjes omgewisseld terug.

We waren super snel good to go! Maar de reis zat er nog niet op. Er lag nog een taxirit van twee uur voor de boeg. We vonden een gele taxi met goede muziek aan boord. Koffers inladen en op naar Havana!

De chaffeur klemde zijn telefoon tussen zijn zonneklep om handsfree te bellen. Het was ook gelijk een goede rit om te observeren hoe het er hier in het verkeer aan toe gaat voor als we zelf gaan rijden. Conclusie: links of rechts rijden, wat maakt het uit. Heb geen haast, ontwijk de kuilen en het komt goed. Wat een mooie rit was dit. De gezellige kletspraatjes maakten plaats voor de stilte om te genieten van het landschap. Grote vogels (arend of gier, daar zijn we nog niet over uit). Een grote hoeveelheid groen. Gekleurde bloemen in bloei. Prachtige mensen met glimmende bruine huiden. Zee, palmbomen met witte stammen, paarden en wagens, ossen, oude werktuigen, pastelgekleurde huisjes en de niet te missen oldtimer auto's en trucks. We waren alle drie zo blij en gelukkig om hier te zijn en de nieuwsgierigheid naar Havana groeide.

De blauwe tunnel, de doorgang naar Havana, bracht ons bij het fort en de boulevard van de stad. Het was nog voor zonsondergang. Op de rand van de lange muur zag je mensen vissen, spelletjes spelen, muziek maken, dansen of gewoon zitten en kijken. Niet één persoon kijkend op zijn mobiel. Aan de andere kant van de weg zag je oude huisjes met afgebladderde pastelverf, waardoor het gesteente zichtbaar werd. In NL zouden we zeggen dat die wel een opknapbeurt kon gebruiken, hier heeft het zijn charme. Sommige hebben muurschilderingen. Er waren hier mega veel oldtimers, ook als taxi.

Qua accomodaties hebben we alle drie wat accomodaties geboekt via Homestay op verschillende locaties gedurende de komende weken. De casa particulares waarbij we bij lokalen thuis verblijven. We wisten nog niet precies van elkaar wie wat geboekt had, dus dat is steeds een verrassingselement in onze reis. Frances heeft de eerste casa geboekt in Havana. De taxi stopt om de hoek en helpt ons met de koffers. De casa staat op de hoek van een soort kruispunt, tegenover de unversiteit. Ernaast zie een je hoge trap, zoals je die in de film 'Rocky' voorbij ziet komen (Adriááán). We staan voor een grote hoge deur en bellen aan. Het zijn aardig wat trappen omhoog, sjouwend met de koffers. Eenmaal daar hadden we ons geen beter beginpunt van de reis kunnen wensen.

We komen binnen in een gezellige huiskamer met hoge plafonds. Het witte maakt het licht en ruimtelijk. De kleuren blauw en groen maken met gezellig en de planten en decoraties maken het een thuis. De hoge houten witte luiken staan open als een soort indoor balkon met daarvoor schommelstoelen, die uitzicht bieden op het straatleven en de universiteit. Aan de andere zijde is een lunch en dinerkamer met eenzelfde soort balkon. De smalle gang brengt ons naar onze kamer met eigen badkamer en mini balkon. Dat in combinatie met een heel hartelijk ontvangst van deze Cubaanse mevrouw, genaamd Aymee, die ons met open armen ontvangt. Ze spreekt spaans en een paar woorden engels, maar met handen en voeten komen we een eind.

Via een smalle wenteltrap komen we op het heerlijke dakterras waar we uitkijken over de stad. Onze 'spaanse casa madre' (moeder) legt ons het stratenpatroon van Havana uit. Alle horizontale straten (calle) hebben de letters van het alfabet. De verticale straten hebben cijfers. Bij de kruispunten op straat zie je dan ook een paaltje met het nummer erop. Best logisch eigenlijk als een soort aanduiding van G7 op de kaart, maar dan in real life. Moet je voorstellen dat we een Cubaan naar de St. Jansweg sturen zonder google maps of een kaart. Zit geen logica in...

Nadat we opgefrist en uitgestald zijn, willen we graag in het Cubaanse ritme meegaan om een jetlag te minimaliseren. We vragen Aymee naar een leuk tentje om een drankje te doen en gaan op pad. Na wat 'sjokken en sjorren' komen we aan. Of het de vermoeidheid was of gewoon onze kneuzigheid, i dont know, maar de deur vinden naar de ingang van het barretje bleek lastig voor ons, tot we iemand naar binnen zagen gaan en dachten: ooooh daar!

Het is een doordeweekse dag en rustig, praktisch leeg. De muziek is wel goed. Herkenbare amerikaanse popnummers, maar dan in een Cubaans swingend jasje met een andere clip. We doen de aftrap van Cuba met een Gin Tonic. We vragen er wat komkommer bij. Die jongen kijkt alsof hij vuur ziet branden, maar gaat toch wat regelen. Hij komt terug met een schaaltje komkommer in plakjes. Wij doen het in de gin en nuttigen derest lekker als side snack. Blijkbaar is komkommer in je gin tonic raar in Cuba. Wat wij pas raar vonden was dat als je fajitas con pollo besteld, je een fajita (tortilla achtig iets) met kip (con pollo) zou verwachten. We bestelden er daarom twee. Wat terug kwam, waren twee volle schalen met soort van kipfingers. Veel te veel. Geen fajita of wrap te bekennen wat eigenlijk wel grappig was. In combi met de gin tonics ook wel prima te doen, maar niet perse voor herhaling vatbaar in deze hoeveelheid. Voor nu, proost, oftewel Salut!