Actieve vulkanen, gratis ritjes, glowworms en meer nieuw(zeeland) avonturen...

We vervolgden onze weg naar Coromandel. Dit is een prachtige route langs de kust met een lange afstand bochtige smalle wegen. we begonnen hier steeds meer te zien van de natuur die we voor ogen hadden bij nieuw zeeland. groene heuvels, wijds en zo groen dat het bijna nep of overbelicht lijkt.

we zagen de zee een lunchten langs het water heerlijk in het zonnetje. toen we verder reden zagen we een jetski over het water gaan. selinde en ik hadden het erover dat we dat graag nog eens zouden willen doen hier. toen kwam er een mooi stukje aan waar we even konden stoppen voor een foto (over het algemeen zijn de uitzichten vanuit de auto beter dan vanaf de officiele viewpunten). we stapten uit de auto. naast ons stond een man geparkeerd met een lege trailer achter zijn auto. we zeiden mekaar gedag en spraken over het weer. Ik vroeg hem waar zijn trailer voor was. had hij een boot of jetski toevallig? hij zei: ja dat is mijn jetski daar in het water. zijn vriend was ermee aan het rondscheuren op het water. we vertelden hem dat we het toevallig net in de auto hadden over een jetski en hij vroeg of we een ritje wilden achterop. wij helemaal blij natuurlijk. dus die vriend van hem kwam ons 1 voor 1 ophalen en nam ons mee voor een ritje op zee. heel cool. terwijl selinde in alle blijheid over het water denderde hielpen de eigenaar en ik nog een stel die hun boot het water uit moest krijgen maar waarvan de auto vastliep. een paar keer goed duwen en daar ging 'ie. toen ging ook ik achterop en we gingen heel hard. echt super lief dat we dat mochten doen. dus als twee blije kippetjes stapten we de auto weer in opweg naar hot water beach.

hot water beach is op een strand. echt heel grappig. je moet even een stukje het strand oplopen tot je een hele horde mensen ziet staan. Neem een schep mee, huur er een of laat een ander een kuil voor je graven en val er zelf in. in dit geval positief. Als je het zand voelt dan is het hier en daar warm. Dat zijn de plaatsen waar je moet graven. een kuil om in te zitten. daaronder zitten natuurlijke warmte bronnen waardoor je een hot spring hebt. Ik dacht dat zal wel lauw water zijn... maar sommige wateren waren koud, lauw, warm of echt gloeiend heet. we hadden een warm badje gevonden om in te chillen. en dijken bouwen kunnen we als geen ander land, dus die moesten het inkomende koude zeewater tegenhouden. De komst van wat Indiërs die de dijk doorbraken, zorgde toch voor koud wateroverlast. maar het was een grappige ervaring.

uiteraard moeten we zo nu en dan tanken. we sparen dapper door bij de BP tankstations. Dit bericht was nieuw voor ons: "cashier needs to activate this pump". volgens mij keken we een beetje zoekend want over het tankstation schalt: 'pick it up and start pumping' terwijl er iemand met een microphone achter het raam staat en naar ons kijkt. op de achtergrond klinkt usher met 'let it burn'. Wel een dubieus muziekje voor bij een gasstation...

nieuw zeeland is het land waar de trilogieën van lord of the rings en the hobbit opgenomen zijn. je ontkomt er ook niet aan, waar je ook bent in nz. een bezoekje aan hobbiton mocht dus niet ontbreken... het huis van bilbo baggins woont in Matamata. Een klein plaatsje verstopt in de groene bergen en bewaakt door wat schapen. Het informatiecentrum in de stad is ook gebouwd in een hobbit huisje. dan boek je een veel te dure tour en wij hadden geluk. Nee we kregen geen korting, maar we konden direct mee in de bus. even een eindje rijden. De gids vertelde Hoe deze locatie tot stand gekomen was. De cast heeft aangebeld bij een huis op de berg (waar we langs reden) en vertelde dat ze daar filmopnames wilden houden en hij stuurde de bewoners op vakantie waardoor zij in hun huis konden vestigen om bezig te gaan met de film. De bewoners en omwonenden (nee, lang niet zo dicht bebouwd als in Nederland) hebben allemaal een zwijgplicht en contract moeten tekenen zodat alles geheim bleef. Eenmaal bij hobbiton werden we overgedragen aan een nieuwe gids. ze legde uit welk huis bij welke scène hoorde. De planten en bloemen staan er prachtig bij aangezien daar nog dagelijks een tuinman mee bezig is. Het huisje van bilbo staat boven op de berg met daarboven een enorme boom. die boom is dus nep maar ziet er erg mooi uit. er is heel veel tijd en energie ingestoken en de boom is maar liefst 2 hele seconden in beeld geweest. hoezo efficiënt... de meeste opnames zijn niet daar gemaakt, maar gewoon in een studio. De huisjes zijn Veel te klein om in te lopen of op stoelen te zitten. wel hebben we nog een drankje gegaan in de 'green dragon bar' waar alle hobbits ook mooie feestjes vierden ;) vandaag de dag kun je het zelf ook huren voor je eigen feestjes. De gids vertelde dat er vele fans komen. En sommige zijn wel echt diehard... zo was er ooit een vrouw die in de winkel een ring kocht twv 800 dollar. ze nam een helicopter naar de top van 'mount doom' en gooide serieus die ring erin. Ik zeg: YOLO! hobbiton is erg leuk om te zien maar eerlijk is eerlijk, het is ook wel erg commercieel...

Off to mount manganui. hier zouden we een hike doen naar de top. lekker wandelen tussen de schapen. maar het werd nogal een steile helling naar boven, dus klimmen geblazen. ondertussen hoorden we de vogel met robot geluidjes om ons heen. Het geluid ken ik inmiddels wel, maar had nog steeds geen idee hoe ze eruit zien. we kwamen op de berg een jongen tegen die druk in de bomen aan het zoeken was. naar de robotvogel genaamd: tui. hij liet zijn tattoo zien van de vogel die hij had. hij vertelde over de blauwe en groene kleuren. hij zei dat ze zo snel zijn dat ze moeilijk te fotograferen zijn. Hij wees naar een berg die we vanaf dat punt heel ver konden zien. daar lag de geschiedenis van zijn familie. De tui was het symbool van hun stam en betekent veel voor hem. Het is gelukt om een paar goede fotos te schieten voor hem van de Tui, dus die ga ik thuis maar eens naar hem sturen.

van whanganui op naar Whakatane. Vanaf hier pakken we zo'n 2 uur een boot naar white island. dit is een van de laatste actieve vulkanen op nieuw zeeland. we varen de bay uit, de zee op. het weer is niet al te best en selinde is zeeziek en staart zich rot op de horizon. plots zie ik haar op springen. Ik volg en we zien bottle nose dolfijnen in het water. ook de rest van de boot en de kapiteinen krijgen ze nu in zicht. sommigen zijn zichtbaar groter dan de andere dolfijnen en hebben een andere vin. het zijn de pilot whales, cool! we volgen ze nog een tijdje en deinen dan verder over zee. dan maken de grijze wolken plaats voor blauwe lucht. precies boven white island. een berg waar veel witte rook uitkomt. we krijgen allemaal een reddingsvest om, een helm en een oxygen masker. we zien eruit alsof we het meest gevaarlijke gaan betreden. hmmm een actieve vulkaan... misschien is dat ook wel zo... de overtocht boot is te groot om tot aan land te gaan dus die blijft op zee. in kleine groepen worden we per kleine boten aan wal gebracht. er gaan 2 gidsen mee per groep. 1 voor en 1 achter de groep die gaan schreeuwen als iemand voorbij hen gaat. iedereen werd verzocht om dicht bij elkaar te blijven. op het land kun je gewoon lopen zonder masker. wel krijgen we wat snoepjes mee voor als het ademen lastig is. dan kan het helpen om op een zuurtje te knabbelen. het landschap dat je hier ziet is moeilijk te omschrijven onder een strak blauwe lucht. je ziet zoveel kleuren. rood, roze, zalm, wit, grijs en geel in allerlei gesteentes. her en der komt wat rook uit de grond. op meerdere plaatsen zie je kleine watertjes die koken. de 1 heter dan de ander. soms ook modder. andere watertjes vormen kleine riviertjes. gaten in de grond zijn achtergebleven kraters die ontstaan zijn tijdens een uitbarsting. vaak meerdere kraters achter elkaar aangezien het gesteente met een enorme kracht weggeschoten wordt en dus meerdere keren kan stuiteren voor het tot stilstand komt. daar zie je hoever die gaten liggen vanaf de krater waar alle rook uitkomt. naarmate we dichterbij komen, lopen de temperaturen op van de kokende 'pannetjes'. soms komt er ineens een rookwalm op je af en meteen barsten hoestbuien aan alle kanten los. oooo hiervoor hebben we de zuurstofmakers en zuurtjes dus ;) vooraf vertelden de gidsen ons al. raak niet in paniek, ga niet rennen, maar draai je met je rug tegen de rook in een probeer rustig te ademen. Dat werkte inderdaad prima! De grootste krater had groen water, was diep en heel groot. heel erg bijzonder om te zien tussen de bergen in. nog veel bijzonderder (raar woord?) om aan de rand te staan. temperaturen op dit eiland zijn zelfs gemeten tussen de 500 en 800 graden celsius. het (eenmalig) zwemmen heb ik dus maar even overgeslagen... ook vliegen er helicopters af en aan die mensen er overheen vliegen. Op de weg terug zag je restanten van onderzoekers centra. en van 2 riviertjes konden we het water proeven. De eerste smaakte naar warm bloed en de tweede naar groene citroen thee waarvan het zakje zwaar aan vernieuwing toe was. De derde kon je een oude nikkel munt in stoppen die er even later zo goed als nieuw uit zag. Wat was white island een bijzondere ervaring. onmogelijk om uit te leggen of vast te leggen op foto, zoals bij vele momenten het geval tijdens deze reis. vaak sta ik ergens wat zo mooi is en dan neem ik niet eens een foto, omdat het niet vast te leggen is zo groots. Het staat opgeslagen op mijn netvlies. Op de terugweg praat ik met een tourguide die ruim een maand op pad is met 1 groep wandelaars. Ik vraag hem naar de lastigste momenten tijdens zijn vak. Bijvoorbeeld met je groep aan boord van een boot moeten terwijl jij de enige bent die weet dat er gevaar is voor een tsunami en de rest van de groep niets weet. we brainstormen over wat ideeen voor een unieke vorm van een wandel gids. binnenkort start hij in Fiji met nieuwe routes. Wie weet zie ik de try out group of mp4 wandelversie eens voorbij komen... (Anekdote: een paar weken later kom ik deze man toevallig weer tegen tijdens een hike bij Mount Cook!)

Na het fantastische White Island gingen we naar Rotorua. De stad waar ik vanaf het begin af aan al naar uitkeek. Het staat bekend om de hot water springs en de Maori cultuur. Uitgerekend nu was het drama weer. grijze wolken en regen die niet echt afnamen. Het YHA hostel zat vol. Daar tegenover zat XBase die een goede optie had om te verblijven in een gedeelde soort van prive kamer, aangezien wij de enige twee waren op de kamer. super relaxed natuurlijk op de kapotte douche na... die zou gerepareerd worden, wat niet gebeurde maar ons wel een gratis drankje opleverde. tijdens de regen kon je zwemmen in het zwembad van het hostel. Het bad was ook een hot spring maar dan een neppe. en wat een hitte zeg... pfff. maar wel heerlijk om in te garen als het regent en koud is. Ook een goede plek om nieuwe mensen te ontmoeten. voor 10 minuten max. garen, want dan moet je weer afkoelen omdat je zwarte vlekken voor je ogen ziet verschijnen van de hitte...

pal tegenover het hostel zat Lava Bar. ideaal als het regent en er in de stad zelf niet veel te beleven is in de avond. veel mensen die je in het hostel leert kennen eindigen toch vaak samen daar, ook omdat er vaak activiteiten georganiseerd worden. zo was er de eerste avond een pub quiz. selinde en ik vormden samen een team: the golden turtle squad. ofziets. selinde heeft een extra harde schijf in haar hersenen die volstaat met namen en titels van liedjes, films, acteurs en artiesten. ongelovelijk. toch waren we niet een bizar goed duo tijdens de bizar slechte vragen over: "welke kiwi in het jaar kruik een zekere paardenrace gewonnen zou hebben". lekker die 'internationale' quiz. daarnaast mistten we ook her en der een vraagje door de aanwezigheid van een lekkere pizza op tafel. anyways. de quiz bleek een beetje een troosteloze energie zuiger te zijn dus we zijn er maar mee gestopt. In het hostel leerden we een hoop gezellige mensen kennen. de duitsers julia en valentine die we eerder op een camping ontmoet hadden. Twee hele gezellige duitse meiden marzi en de blije hanne. en de canadeze jarige Kyle. goed moment om in de avond op stap te gaan. Valentine en Kyle worpen zich in een Zorbbal strijd waar Selinde en een andere dame zich bij de vrouwen battles sterk maakten. Een zorbbal is zo een grote doorzichtige bal waar je in kunt staan. je voeten steken er dan onderuit. twee personen in een zorbbal rennen op mekaar af en proberen mekaar omver te stoten. degene die het laatste staat die heeft gewonnen. de danssfeer zat er ook goed in en zo werd het nog een gezellige en late avond.

de volgende ochtend hadden we lichtelijk spijt, want toen ging al vroeg weer de wekker voor een canopy tour. het overtrof bij lange na niet het zip line avontuur in thailand, maar toch was het zeker weer leuk om op zijn kop aan een koortje over het woud te razen. in thailand kloptte er volgens mij niet zoveel van de veiligheidsvoorschriften, want als ik zie hoe het er hier aan toe ging, mogen we blij zijn dat we thailand toen overleefd hebben Steef ;). ook werd er veel uitgelegd over de vallen in het bos voor de possums. daar ze in australie super schattig zijn, zijn ze hier in nieuw zeeland een ware plaag. ze vormen een grote bedreiging voor de natuur en de zeldzame vogels, wat zo ongeveer het enige wildlife is wat je in NZ aantreft. dus worden de possums hier zoveel mogelijk afgemaakt. Ik vond het allemaal maar een beetje bedenkelijk...

De Maori cultuur kent vele vormen en gezichten. In de winkel keek ik naar verschillende symbolen vanuit de Maori culture. als ik er zelf een zou kiezen, zou ik gaan voor de spiraal vorm. vandaag bezochten we een Maori village. we kregen een ketting met daaraan een symbool. Ik kreeg (toevallig?) een Koru. :) Koru betekent spiraal. het staat voor nieuw leven, kracht, groei en vrede. het Maori village was bijzonder en voor mij zeker een highlight. we werden bij het hostel opgehaald met een touringbus en kregen aan boord een lesje in de Maori taal.

Vooral 'Kia Ora' zouden we die dag nog 100x zeggen en horen. het heeft verschillende betekenissen. welkom, hallo, bedankt... de bus moesten we zien als een boot. tijdens de reis werden van onze stam 2 stamhoofden aangewezen. zij zouden het ritueel aangaan met de Maori leiders die bij aankomst op traditionele wijze keken of wij wel ok waren. als de leiders hun voorhoofden en neuzen tegen mekaar aandrukken, dan staat dat voor respect en acceptatie. verder komen er tijdens het dansen krachtige bewegingen, veel zang en nog veel meer gekke gezichten en bijzonder uitgestoken tongen tevoorschijn. je mag tijdens zo een ritueel niet lachen, zelfs Selinde was hierin geslaagd. het dorp was leuk opgezet. in kleine groepjes ging je langs een dorpshuisje waar we een demonstratie kregen per onderdeel. uiteraard werd iedereen begroet en bedankt met Kia Ora. eerst werden een paar mannen uitgekozen om de traditionele Haka dans te leren. al die harries bij elkaar zag er toch even anders uit dan de maori mensen zelf voordeden. volgens mij lachen die wat af met al die toeristen... O er waren nog heel veel verschillende onderdelen zoals zingen en een ritme maken met een soort pomponnetje aan een koortje. en het trainen van snelheid en het onderlichaam door een simpel spelletje te spelen. de bewegingen van een leider volgen die zo even over een paar stokjes springt, bleek toch iets lastiger. tijdens de grootste show lieten ze zien hoe de goede Haka dans gedanst wordt. Het was heel indrukwekkend om te zien en te horen. heel bizar hoe dat je zo kan raken dat het je aan het nadenken zet. we sloten de dag in het Maori village af met een hangi als maaltijd. Deze groenten en vlees zijn in de grond bereid. er wordt een kuil gegraven. daarin wordt een vuur gemaakt die voor warmte zorgt. De groenten en vlees gaan in diverse lagen in de grond en worden door de warmte gegaard. we konden zien hoe ze de hangi eruit halen en daarna was het keurig opgediend en het was echt heel lekker.

In de bus terug hadden we de meest vrolijke buschauffeur ever. een kleine Aziatische man die eruit ziet en praat als mr. miagi van the karate kid. deze vriendelijke man bleef maar ratelen en zingen door de microfoon. en dat is echt geen grap. niet altijd even zuiver, maar dat mocht de pret niet drukken. zoals deze buschauffeur moeten er meer zijn in het leven. alleen moeten ze wel af en toe wat stiltes gunnen, want na 10 minuten konden mijn oren het gezang van deze man niet meer aan...

we gingen dan eindelijk hot springs bekijken bij Wai-O-Tapu. We hoorden her en der al dat we daar echt op een bepaalde tijd moesten zijn, omdat de geyser dan tot uitbarsting zou komen. echt de moeite waard... NOT. Van Selinde hoorde ik de prachtigste verhalen over geysers die tot uitbarsting kwamen tijdens haar bezoek aan IJsland. dat kon echt elke minuut tot uitbarsting komen. De geyser hier ging iets anders. Het kwam er uiteindelijk kort door de bocht op neer dat een meneer in een ranger pakje met een microfoon tevoorschijn kwam om iedereen te vertellen dat ze vooral achter de hekken moesten blijven. waarbij de beste man vervolgens zelf over het hek stapt en pal naast de geyser gaat staan. hij haalt een zakje waspoeder tevoorschijn en gooit dat in de geyser. hij maakt zijn praatje rustig af en gaat er dan vandoor. de geyser begint enige tijd te schuimen alsof er teveel waspoeder in de wasmachine zit. en nog iets meer. en nog iets meer. en vervolgens 'schiet' het de lucht in. dat klinkt misschien interessanter dan dat het in werkelijkheid was. we hadden al entree betaald voor het park, dus hoopten dat derest een betere indruk achter zou laten. en gelukkig deed dat het zeker! wat een mooi park was dit, absoluut een bezoek waard! het was ook super gezellig dat we onze eerdere maatjes Marci en Hanne tegenkwamen. samen bekeken we grote, kleine, diepe en ondiepe modderpoelen die de hele dag door borrelen en dampen. Meren in de meest bijzondere kleuren waarbij je je afvraagt hoe de natuur dit ooit kan creeeren. markeerstift geel/groen water niet uitgesloten. Het mooie groene mos deelde het landschap nu met hollands oranje mos op de boomstammen en stenen. het meest bijzondere was toch wel Champagne pool. Ik zag hier ooit op Facebook een afbeelding van en die was niets gelogen in vergelijking tot de werkelijkheid. een heel groot meer. groenig van kleur. de brede randen van het meer waren fel oranje wat er heel bijzonder uitziet. het meer dampt als een gek en de bellen laten zien dat het water kookt. het was lastig om er een foto van te maken, omdat de damp ervoor zorgde dat de lens constant besloeg. ook was het hele meer niet zichtbaar door alle damp. maar weer loonde het om geduldig te zijn. de wind draaide en daar kwam het hele meer in zicht met alle kleuren en pracht. het meer ernaast is licht van kleur met gele en groene vlakken erin. gelukkig is het gelukt om het op de foto te krijgen. We waren nog steeds gezellig met Marci en Hanne en gingen heerlijk indiaas eten die avond nabij Taupo. het eten was super lekker maar wel een beetje pittig. gelukkig was een bakje yoghurt een goede oplossing. Na afloop moesten we toch nog even naar de karaoke bar. na een uurtje of twee wikken en wegen over welk liedje nu wel of niet te zingen waagden Marzi en ik ons achter de microfoon met ons persoonlijke supportteam Selinde en Hanne vanaf de bank. we moesten nog opzoek naar een slaapplek die avond. Marzi en Hanne sliepen in de auto en waren wel een self-contained-vehicle. wij waren dat voor alsnog niet met onze Golden turtle. maar bij gebrek aan betere en voornamelijk beschikbare accomodaties, waagden Selinde en ik ons ook maar op deze gratis overnachtingsplek aan zee. waar het waaide. nee. stormde. en keihard regende... tentje opzetten? we keken mekaar aan en toen naar buiten en dachten: no way. dus dit werd onze eerste overnachting in de golden turtle. even de boel ombouwen, voorstoelen konden gelukkig zo goed als plat. de backpacks zorgden voor een prima verlenging van het voeteneind en heeee, de volgende ochtend realiseerden wij ons dat we beter dan voorheen geslapen hadden, uit de wind en zonder kou. voor herhaling vatbaar dus!! wisten we dat ook weer.

Die ochtend zouden we kijken wat we gingen doen. er waren verschillende opties. naar waitomo in het westen van het land, de omgeving van Taupo bekijken waar we toch al zaten, maar waar het regende en zouden we gaan met of zonder de andere dames. we kwamen al snel tot de conclusie dan Marzi ziek was en zich knap beroerd voelde. daarnaast moesten zij daar in de buurt blijven ivm het vinden van een eventuele baan. Marzi kon beter even een dagje rustig aan doen, dus selinde en ik besloten om onze weg weer met zn tweeen voort te zetten in de omgeving van Taupo en daarna kilometers te maken richting Waitomo. nu er nog meer regen viel deze dag kun je maar beter in de auto zitten dan toch? Als eerste op naar de Huka Falls! we parkeerden de auto en liepen weer een stukje door het bos. we verwachtten er eigenlijk niet zoveel van. ja, een waterval. plots zagen we door de bomen echt ijsblauw water. dat was tof! en een brede waterval die met een enorme kracht naar beneden kwam. dit was toch wel mooier dan we vooraf dachten. je kon over de rivier lopen voorafgaande aan de waterval. daar kon je goed de bewegingen van het water zien hoe dat er met een noodgang doorheen ging. er waren ook sluizen verderop die op een bepaalde tijd zouden openen na een alarm signaal. dan zou het water nog harder gaan. we zagen dat we wel op moesten schieten als we dat moment bij de sluizen nog wilde halen. nog 2 kilometer lopen. dan maar rennen. komen we daar aan. kijken we op onze klok en denken we: het zou nu toch wel eens moeten komen. blijkt dat ze bezig zijn met onderhoud dus dat die sluizen nu voortdurend openstaan en we er dus al tijden naar kijken. ahh vandaarrr dat het water zo hard gaat! helder momentje.

Op naar Waitomo! Deze plek heeft iets bijzonders. de Waitomo caves met daarin de welbekende Glowworms. we hadden er bij aankomst al een dag en flinke rit opzitten, dus eerst maar weer eens een slaapplek vinden en morgen opzoek naar de caves. we belandden in een soort wintersport huisje. buiten hadden ze een soort boerderijenveld met heuvels met allemaal dieren door elkaar. varkens, biggen een geit, hert, koeien en meer... die gekke dieren kwamen ook zo nu en dan met een noodgang de berg af rennen. best een gek gezicht, vooral bij de familie Oink Oink die al knorrend de berg af kwamen racen. In het huisje was een grote keuken en een grote woonkamer waar veel mensen op banken en op de vloer naar de hobbit2 zaten te kijken ter voorbereiding op deel 3 die komende maand uit zou komen. de man achter de receptie had een beetje een steekje los maar was zeker niet onvriendelijk. hij was blij te horen dat we een tent hadden aangezien hij binnen helemaal geen kamers meer over had. en wij blij dat we een slaapplekje hadden in dit gezellige huisje en dus zo aan konden schuiven bij de film.

de dag erop zouden we naar de caves gaan op een georganiseerde trip. vooraf gingen we nog even in de omgeving wandelen dus we konden Max het hondje van het hostel ook meteen uitlaten. naja... Max had er zoveel zin in dat het meer leek alsof hij ons aan het uitlaten was. hij wist de weg en kwam ons halen als we de berg niet snel genoeg opschoten voor hem. boven aan de berg zagen we een kudde schapen die aan het uitbreken waren. die sneakerds kropen stuk voor stuk onder het hek door, over de weg, zo de afgrond in. een leeg weiland bleef over en geen schaapje meer te zien in de afgrond. die vinden hun weg wel weer terug. boven op de berg genoten we met Max nog even van het groene uitzicht over vele bergtoppen.

Toen Max weer veilig terug afgeleverd was gingen wij richting de caves. de verzamelplek bevond zich in dezelfde straat. daar gingen we mee in een busje naar de caves. een van de jongens uit het hostel werkte hier als gids. we waren met zn 10en ongeveer en kregen allemaal clowns pakjes en harnassen aan plus een korte training over de veiligheid tijdens het klimmen en abseilen. De cave lag op een afgelegen plek waar we eerst 30m naar beneden moesten abseilen de grot in. daar liep je een stukje door het water naar een nieuwe verzamelplek. Ik ging als eerste. er was nog niemand beneden. ook geen gids wat het wel een beetje apart maakt als je daar beneden staat te wachten op de anderen. even een cave voor jezelf. toen iedereen beneden was gingen de hoofdlampjes aan en we gingen wandelen. door het water het donker in. het water werd dieper en de stroming sterker en kouder. de rotsen zijn nat, puntig, glad en alles behalve vlak. soms is het looppad heel smal of smal en hoog. je zit daar nergens aan vast, dus je hoopt allemaal maar dat het goed gaat. ben best wat gewend, maar we moesten her en der ook door super smalle doorgangen heen waarvan je dacht dat je daar never nooit niet doorheen zou passen, maar wat dan toch lukt. als je in paniek raakt kom je vast te zitten. als je jezelf tot bedaren brengt lijk je ineens een stuk smaller en gaat het veel makkelijker. soms maakt het al een wereld van verschil als je je volgende stap totaal anders neerzet dan logisch lijkt op dat moment. als toppunt nog head first naar beneden door een smalle doorgang. bijna idioot en als je nog niet claustrofobisch was, zou je het er bijna van worden. dat gevoel ben je helemaal vergeten op het moment dat je door de rivier loopt en op een 'eilandje' gaat zitten terwijl alle lampjes uit zijn. het even compleet donker is en je vervolgens een ware hemel van blauwe lampjes ziet: de glowworms. een van de meest magische beelden die ik ooit heb waargenomen. de heldere milky way in een enorme sterrenhemel aan de australische westkust was bijzonder, maar dit overtrof het nog eens. al die lampjes. zo dichtbij. zo veel en zo mooi. door de reflectie in het water leken het er nog oneindig veel meer. verder was het zo donker dat je ook je mede groepsgenoten niet zag. iedereen was stil en verbijsterd door de wormpjes. minutenlang ben je één met een overweldigend gevoel van blijheid, waardering en je eigen gedachten die niets anders denken dan wauw wauw wauw. nooit meer zal ik denken dat wormen alleen maar smerige glibberige beestjes zijn. deze zijn doorzichtig en helder van kleur. ze creeeren ook veel draadjes aan het plafond waaraan je kunt zien in wat voor stadium ze zijn. Het wandelen ging vanaf een bepaald punt ook nog met een tube in de hand. een opblaasbare band waar je in kunt zitten zeg maar. super tof. maar ook lekker dat je nog een hand minder hebt om je mee vast te houden. eenmaal ver genoeg gelopen is het tijd om verder te gaan per tube. dat is niet even lekker dobberen in het water, want er staat nog best een stroming die je met best een snelheid meevoert. het is dus de bedoeling om te zorgen dat je niet van de band afvalt, op je voorganger knalt, op een steen knalt en ondertussen je voeten, handen, hoofd en kont probeert te beschermen tegen de rotsen. een hilarsche ervaring maar ook een waarbij je blij bent als je weer veilig aankomt. de 30m abseilen in het begin was leuk, maar diezelfde plek is ook de enige weg omhoog naar de uitgang van de cave. dat wordt klimmen met je regenlaarzen vol water en je kleding zeiknat. gelukkig dit keer wel gezekerd aan een lijntje. iedereen weer veilig boven en een mooie ervaring rijker. de gids zat ook in hetzelfde hostel dus die kwam gezellig met ons mee eten die avond.

Mount Teranaki ligt zuidelijker aan de westkust van nieuw zeeland. onderweg zien we de elephant and the three sisters. wederom hebben we per toeval weer eens geluk met het tij en zijn we in staat om over het zwarte strand te lopen langs kleine grotten en krabbetjes naar de Elephant. een grote rots in de vorm van een olifant. eenmaal daar zien we dat het water al heel snel weer op komt dus we sprintten weer terug om met droge voeten bij de auto aan te komen en een heerlijke bagel met zalm te nuttigen bij New Plymouth. Een flink eind gereden voor Mt. Teranaki om deze vervolgens in een dikke mistlaag aan te treffen. we kunnen de berg niet eens zien. Jammer, want het schijnt erg mooi te zijn vanaf deze afstand. we overnachten dichterbij de berg en hopen de volgende dag op beter weer. het weer is beter, de berg zichtbaar, maar nog lang niet goed genoeg om een goede tocht naar boven te maken. daarom doen we een wandeling om de berg heen wat uiteindelijk ook loont met het zicht op besneeuwde bergtoppen.

vanaf het westen gaan we weer richting het midden van nieuw zeeland. het zuidelijke punt van lake taupo waar we eerst in het noorden zaten. de gewone highway kennen we nu wel, dus we besluiten via the forgotten world highway te gaan. een route met smalle wegen vol bochten en niet teveel andere auto's wat het rijden door de bochten nog spannender maakt aangezien je nooit een idee hebt wanneer er een tegenligger komt die de bocht wat nauwer neemt. en geloof mij, die zijn er dan wel weer zat in tegenstelling tot het weinige aantal plaatsen dat we tegenkomen in dit verlaten maar prachtige berglandschap. maar even tanken vooraf dan, anders kon het wel eens een hele lange tocht worden. we komen bij een plaatsje aan die er inderdaad wat 'vergeten' uitziet. het lijkt aan de gebouwen te zien alsof we een verlaten stad uit een clint eastwood film binnenlopen. het welbekende deuntje is het enige dat nog ontbreekt...