Together as one

Onderweg vanuit Sydney terug naar huis....wat is de tijd toch snel gegaan. Nee nee lieve Ahilya blog followers....de reis van Ahil zit er nog niet op, dus zij blijft nog even in Australië / New Zealand door genieten van het prachtige land, maar mijn (stefan's) reis zit er helaas wel op. Wat is de oktober maand toch snel gegaan. Zitten er echt 31 dagen in de maand? Ik twijfel sterk nu de maand voorbij gevlogen is en ik alleen nog maar terug kan kijken op een geweldige reis. Maar wat was het heerlijk om elkaar terug te zien. Wat hebben we samen veel gezien, gedaan, veel kilometers gereden (zelfs een eerste 4 wheel drive ervaring opgedaan), gelachen, plezier gehad en dan toch ook weer het veel te snelle afscheid. Want terwijl Sydney nog in diepe slaap was, stonden wij vanochtend om 3:45 voor ons hostel op de taxi te wachten die het begin was van mijn terugreis die ons beide weer aan de andere kant van de wereld tegenover elkaar zet.
Deel twee van ver uit elkaar, maar nu beide met een mooie Australië ervaring rijker waarop we de volgende maanden op voort kunnen borduren tot we ons weer herenigen in ons kikkerlandje.

Omdat we te druk waren, dagen te kort zijn, volop aan het genieten waren, of welke andere reis reden dan ook, heeft Ahil haar online blog laten liggen deze maand en jullie in spanning laten zitten met wat we allemaal hebben beleefd. Nu dachten we dat het misschien leuk zou zijn, aangezien ik nu toch de tijd heb tijdens deze 24,5 uur durende reis, om het blog weer up to date te brengen met ons reis verhaal, alleen deze keer van mijn kant.
Een uitdaging om te doen, want schrijf technisch en op creatief vlak ben ik nergens in vergelijking met wat Ahil allemaal in lettertaal heeft neergezet afgelopen maanden, dus kan ik alleen maar hopen dat jullie mijn schrijf gebrabbel doorlezen tot de laatste letter waarnaar de redactrice zelf de digitale toetsen onder handen neemt en jullie hopelijk zal verblijden met haar online schrijfkunsten van haar aankomende tijd vanuit New Zealand.

Nou daar gaan we dan....
Riga. 28 september. 09:20. Daar begon de reis....
Aangezien mijn kamergenoot in Riga mij ging verlaten eind september, hebben we de 27ste nog een mooi afscheidsfeestje gegeven voor hem, waarnaar ik na 2 uur slaap de 28ste begon aan een lange reis. Riga - Amsterdam - Dubai - Brisbane - Cairns. lekker slapen en uitrusten tijdens de vluchten, dus komt vast goed. Eerst in Nederland nog snel tussen de vluchten door mijn tas in Lelystad halen, mijn lieve neefjes, nichtje, broer en zus gedag kussen en in de avond richting Schiphol. Gebracht en uitgezwaaid door Sander (mijn broer).
Zoals iedereen waarschijnlijk al weet van Ahil, reizen wij op 'indien plaats beschikbaar' tickets. Nu zag het er richting Dubai goed uit qua plaatsen en vanuit Dubai al wat minder, maar ik wil maar 1 ding, zo snel mogelijk in Australië de liefde van mijn leven her ontmoeten. Dus daar gaan we.... Ticket in Amsterdam is in 5 minuten geregeld. Aangekomen in Dubai, 3 uur overstap tijd. Eenmaal bij de gate krijg ik te horen dat het vliegtuig wat ca 489 plaatsen bezit, ook allemaal bezet zijn en ik samen kan wachten met wat andere gestrande passagiers op de volgende vlucht die Ca 15 uur later zal vertrekken richting Brisbane. Nu maakt het voor mij niet uit of ik in Sydney, Brisbane, Perth of welk grote stad die in verbinding staat met Cairns terecht kom, dus ik gooi mijn kansen om naar Sydney die 8 uur later vertrekt ipv 15.
Toch heb ik alle tijd en mijn ingecheckte bagage blijft ook in handen van emirates, dus dan Dubai maar in. Het is 30+ graden Celsius, dus in de grootste Dubai Mall rondgehangen, lekker geluncht en op temperatuur gebleven met mijn veel te lange broek aan. De burj kalifa (hoogste gebouw ter wereld) zitten bewonderen, want na 3x in Dubai te zijn, blijft het een imposant gebouw, al helemaal angstaanjagend als je 8 glazenwassers hoog aan een koortje ziet hangen die van links naar rechts over de ramen rennen en tijdens hun heen en weer manoeuvre ook nog de ramen weten te wassen, waarschijnlijk ook nog beter dan ik dat ooit zou kunnen op mijn keukentrapje thuis.
Nou om mijn heenreis niet te lang te laten worden, wat ie overigens wel was, ben ik na 12 vlucht pogingen richting Brisbane, Sydney, Perth, Darwin, Singapore, talloze gestrande andere standby vliegers ontmoet te hebben, zelfs geslapen te hebben bij Costa Coffee met een Engelse dude op een heerlijk zachte sofa (gescheiden banken) wat overigens niet al te slecht was aangezien als je wakker wordt, Costa Coffee inmiddels open is en dus de verse koffie aroma's je tegemoet komen en praktisch ontbijt op bed kunt laten serveren, uitgeweken naar Hongkong om daar hopelijk meer geluk te vinden, want Dubai bleek public holiday te zijn, vandaar de drukte wat de komende dagen zeker nog ging aan houden. Hongkong vlucht was maar met 89 mensen geboekt op een kist met +_ 300 stoelen, dus dat moest lukken. Aangezien ik al 1.5 dag geen nieuws had gelezen door beperkt internet, wist ik niet veel af van de demonstraties die gaande waren in Hongkong, vandaar dat het vliegtuig met geen mens vol zat. De waarschuwing kreeg ik pas bij het inchecken op de vlucht, maargoed Dubai had ik wel gezien, ik keek uit naar een douche die ik alleen achter de security kon krijgen en wat schone kleren, dus dan maar een gokje wagen. De stoel weg uit Dubai was hierdoor in ieder geval verzekerd. In Hongkong aangekomen, 7 uur slaap gepakt tijdens de vlucht, een warme douche rijker, en nieuwe kansen.
Hier gaat staff travel op een andere manier, je zou het kunnen vergelijken met een soort Bingo. Je boekt een vlucht, checkt in bij speciale counter, krijgt een nummer en 50 minuten voor de vlucht kom je terug bij deze balie en roepen ze nummers om. Zit je nummer erbij, dan heb je een stoel. Hoor je niks, boeken ze je voor de volgende vlucht. Nou hoppah daar gaan we, in de wacht voor Sydney. Nee hoor geen Bingo aan mijn kant, geen enkel cijfertje ook maar raak. Dan maar Perth proberen wat een uur later was. Weer geen geluk.... Nou 3 maal is scheepsrecht...we gaan nu voor de jackpot. Brisbane die maar 3 uur later gaat. Daar gingen we weer. Er waren 12 mensen die net zoals ik richting Brisbane wilde en met hun geluksnummers stonden te wachten op de Aziatische bingo master om hun nummer te horen. Nummer na nummer, na nummer en YEZZZZ.... BINGOOOOOOO..... van blijdschap ren ik naar de balie, want mijn nummer laat me deze keer niet in de steek. Ticket halen, backpack inchecken en met nog 35 minuten op de klok rennen richting de gate, want de paspoort controle en security check moeten ook nog allemaal en ik ben bang dat Cathay Pacific niet op ene Stefan gaat wachten met zijn deuren te sluiten.
Finally.... In ieder geval richting Brisbane. Nog 1 obstakel te gaan. Derde maatschappij. Quantas. Ook deze vlucht ging voorspoedig en hier kreeg ik meteen een stoel aangeboden wat mij uiteindelijk in Cairns, bij Ahil bracht. Weliswaar 45 uur langere reistijd, maar niet minder gelukkig. Donderdag ochtend terwijl ik naar de loopband ga om mijn bagage op te halen springt Ahil mij op mijn rug. Yeeeeeeey Eindelijk samen. Eindelijk kunnen we nu dan samen onze reis voortzetten. Eindelijk...

Eerste twee dagen heeft Ahil mij lekker rond geleid door Cairns. Mooie Lagun (openbaar zwembad midden in de stad) met park waar je heerlijk kan zwemmen, rustige dagen gehouden in het park en meteen een auto geregeld voor de dag erna. Het werd een Hyunda Elantra. Meteen richting het noorden gereden, want we zouden 7 oktober terug in Cairns moeten zijn om onze twee mede reizigers te verwelkomen vanuit Riga. Eerst palm cove bewondert. Mooi klein strand. Lekker verder gerelaxt en onze reis hervat naar port douglas waar we naar de moonlight cinema zijn gegaan... Buiten zitten, een hot dog in je ene hand (wat niet geheel makkelijk was om te bestellen want na 3 keer hot dog te hebben gezegd nam Ahil het van me over, want ik sprak waarschijnlijk een spaanse versie van hot dog uit waardoor de junkfood lady het niet begreep), wat te drinken in je andere hand, genieten van een groot bioscoop scherm buiten onder het maanlicht, de sterren hemel en wat roofvogels de boven ons rond zweven. De film die gedraaid werd was 'gone girl'. Ik zal niet te ver in details treden voor de film liefhebbers die deze nog op het programma hebben staan om te kijken, maar mannen die niet willen trouwen moeten deze film zeker aan hun vriendin laten zien. Want een beetje vreemd is de film wel.
Na wat angstaanjagende film momenten, terug naar onze slaap plek. Deze keer geen hostel, maar het 2 persoons tentje van Ahil. Luchtbed weten te fixen bij de receptie, wat het tentje iets deed uitzetten dan de form die het tentje normaal zou hebben, maar alle naden die op de proef werden gesteld, tevens door de druk die door mijn voeten continue op het doek werd aanbracht doordat de afmeting van de tent mijn lengte van 177 cm niet echt kwijt kon, hebben ze toch alles netjes bij elkaar gehouden. Opgerold geslapen en als een man van 80 opgestaan, was dit geen daverend succes, maar beloofde het toch een mooie dag te worden, want cape tribulation stond op het programma. Althans de weg ernaartoe. We begonnen met de toegang tot het national park via een ferry. Nouja, een ferry van slecht enkele minuten die ons een rivier overbrengt, anders kan je er niet komen. Daar wat mooie boardwalks gedaan te hebben, waaronder Jindalba, Marrdja, Dubuji. Wat mangroves, mooie stranden en uitkijkpunten inhield. De dag erna stond het hoogtepunt voor ons op het programma. Een 6-7 uur durende wandeling naar mount sorrow uitkijkpunt. Bij het uitchecken van de camping in de ochtend werd gevraagd naar onze namen toen ze hoorde dat we deze wandeling gingen doen. Na goede afloop moesten we ons daar weer afmelden. Deden we dat niet dan zouden ze komen zoeken.... Dussss....is het dan zo ernstig? Nou we zullen wel zien, na 5km off road te hebben gereden wat uiteraard niet hoorde, dan uiteindelijk toch de juiste parkeerplaats gevonden waar het hoogtepunt bereikt moest worden. Ja ja ik hoor jullie denken....'hoogtepunt???' Nou inderdaad, maar dan wel het hoogtepunt boven de boomtoppen uiteraard. Dus daar begonnen we aan de klim. Het Begon meteen al stijl omhoog en met alle dier geluiden erbij, en aangezien het pad niet meer was dan echt door de rain forrest te wandelen, waren mijn zintuigen op scherp gesteld om slangen niet op hun staart te trappen..... Slangen een staart? Nougoed jullie begrijpen mij vast wel dat je in ieder geval niet op welk deel dan ook van een dodelijk giftige slang wilt staan. Ahil was duidelijk al meer gewend aan al het onbekende geluid om ons heen, daar waar ik mezelf er nog wel eens op betrapte kleine angst sprongetjes te maken. 
Na ruim 3 uur klimmen waaronder je ook jezelf met een stuk touw omhoog moet klauteren, verschillende flora grenzen gepasseerd zijn dan uiteindelijk toch het 'hoog(s)tepunt' bereikt. Vanuit hier kan je het regenwoud van boven bewonderen. Eerlijk gezegd hadden we er meer van verwacht en vond ik persoonlijk de route ernaar toe meer indrukwekkend dan het 3 bij 3 meter platform waar je alle moeite voor moest doen om bij te komen, maar toch waren we blij het gehaald te hebben en toch van het uitzicht hebben mogen genieten. De weg terug was even lang uiteraard, al zijn we in een uur korter naar beneden gedenderd. Dus in totaal na 5 uur onderweg te zijn geweest, waren we wel toe aan een relax momentje. Cape tribulation beach was ons enige punt nog dat we graag wilde bekijken wat niet meer dan 300 meter van de parkeerplaats van de wandeling lag. Dus gas erop en eraf en daar zijn we al. Echt een prachtig strand. Daar waar 'beach meet rainforrest' een prachtig plaatje maakt. Even oppassen voor de zoutwater krokodillen terwijl je door de mangroves loopt omdat het nog eb is. Maar dat ene kiekje wat je wilt maken vanuit dat mooie plekje wat je ziet, doet je toch besluiten een poging te wagen en hopen dat de crocs hun lunch eerder die dag al hebben gehad.
Deze avond sliepen wij in crocodilles om maar in het thema te blijven. Een super geinig park waar we een double jungle room namen. Sleutel? Welnee, alles staat open. De muren waren niet meer dan een groen net en eten kon je maar beter niet in de kamer bewaren, want dan werd je kamer overhoop gehaald tijdens de nacht door de rat Walibi’s?? Zoiets in ieder geval. We hebben ze ook nog gespot rondom ons jungle paleisje, ze zagen er inderdaad uit als formaat rat die rond springen als kleine kangaroo's. Te grappig om te zien.

Dag erna terug richting Cairns. Want Taavi (mijn huisgenoot) met Lelde (zijn vriendin) zouden volgens de berichten om 11 uur aankomen op het vliegveld. Voor ons was het ca een 2 uur rijden en uiteraard met wat vertraging van onze kant kwamen we uiteindelijk weer in gebied waar we bereik hadden. De 11 uur die ik geïnterpreteerd had als in de ochtend bleek in de avond te zijn en Taavi kwam om 16:30 aan. Dus wat we eerder te laat waren, kwamen we nu ruim op tijd aan. Change of plans, wij naar de botanical gardens in Cairns. Een enorme joekel van een spin, kleine schildpadjes, pelikanen en nog wat vogel soorten hebben we daar gespot buiten de enorme diversiteit aan planten, bomen en bloemen.

Onze vriend Taavi opgehaald, rond geleid door Cairns en gezellig gegeten bij een pub waar ik de naam van vergeten ben. In ieder geval kwamen we na ons diner terecht in het feest gedruis wat ons verf bekladderde gezichten opleverde. Uiteindelijk Lelde opgehaald die ons maar vreemd zat aan te kijken wat we nu toch weer hadden uitgespookt. Toch nieuwsgierig zijn we terug richting de pub gegaan. Niet te laat maken want volgende ochtend vroeg weer op om te beginnen aan onze afdaling naar Sydney.

Een van de dingen op onze to do list was Bohana Gorge. Een van de punten die een vrouwtje ons had verteld wat echt de moeite waard zou zijn. Daar aangekomen moet je eerst een klimmende wandeling van 3,2km maken om op een uitzicht punt te komen. Niet gelogen van onze informant, het was prachtig om te zien. Allemaal Plato's van watervalletjes. 
Kijken is één. Wij willen zwemmen. Er was niemand te bekennen, dus door de bomen en rotsen naar beneden geklommen om een nog beter gevoel te krijgen bij al deze schoonheid. Heerlijk gezwommen, gerelaxt in onze privé natuur pool, nog wat hoger op geklommen, voor een aantal uur deze schoonheid bewonderen om vervolgens door te gaan naar lake eacham. Een helder meer zonder krokodillen, haaien of ander eng gedierte. Ahil en lelde waren de dapperste onder ons die het toch wat koude water trotseerden. Daar waar Taavi en ik liever even in het zonnetje hebben zitten kijken.
Weer een uurtje verderop waren daar de millaa millaa falls. Aangezien het al aardig laat begon te worden, lees ca 17 uur, moesten we weer op zoek naar een camping. Het lijkt wel of heel Australië uitschakelt zo gauw als de zon onder gaat. Recepties van campings zijn om 1800 gewoon dicht. Erna inchecken, onmogelijk! Dus op tijd elke keer een plekje zoeken. Tevens zijn de keukens van restaurants naar mijn gevoel alleen ontbijt tijd open, want als je wacht met eten tot 19:00uur, heb je dikke kans dat je met knorrende buikjes de nacht moet doorkomen. Dus gauw eten, inchecken op de camping en klaar maken voor een speciale avond. De maan zou rond 20:15 rood opgloeien. Wat niet al te vaak voorkomt, maar door wat standen van de zon, maan, aarde en de buiging van het zonlicht om de aarde heen, als ik het goed begrepen heb, zou de maan een mooie kleur krijgen.
Het was sowieso al een bizarre avond. Tijdens het opzetten van onze tent was er in 1 boom op het kampeer terrein één enkele krekel zijn keel geluid aan het testen, wat de rest van zijn kameraden deed besluiten mee te gaan 'krekelen'. Dit oorverdovende geluid, wat eerder leek op het luchtalarm alsof WWIII was uitgebroken vanwege de zwarte pieten discussie, deed pijn aan de trommelvliezen, dus oordoppen in en hopen dat ze moe zullen worden. Nou dat werden ze, in ieder geval stil en gelukkig hebben we ze niet meer gehoord. Volgende dieren probleem was een zeer agressieve vogel. Lelde ging naar het toilet gebouw, nog geen 10 seconde weg en we horen haar schreeuwen, aangezien Taavi weg was ging ik ervan uit dat hij haar had laten schrikken, maar toen ze schreeuwend en rennend terug bij de auto kwam kregen we te horen dat ze was aangevallen door een vogel. Deze bleek nogal territorium gevoelig te zijn, of hij/zij had een slechte dag, dat kan ook, maar als je ook maar even in de buurt kwam begon het dier te blazen en je met gespreide vleugels aan te vallen. Nogal freaky als je de enige kampeerder bent op een aardedonker veld. Uiteindelijk is het toch gelukt om uitgestald, met een wijntje in de hand, te wachten op het spektakel dat net voor het grote moment werd verstoord door de vogel die inmiddels het lef had gevonden om ons toch weer lastig te komen vallen. Taavi die inmiddels als een parendans achtige manier de vogel probeerde weg te jagen (of versieren), rende bij ongeluk door een enorm spinnenweb die er een uur daarvoor nog niet hing. Een prachtige maar enorme wit/zwarte spin in het midden van het web, hierdoor gefascineerd is het maan spektakel een beetje op de achtergrond geraakt. En vonden we geen van allen zo spectaculair als we hadden gedacht. De spin echter werd belaagd, als een celebrity eerste klas, met grote telelenzen.

Volgende ochtend lekker ontbeten bij de millaa millaa falls. Een okay waterval, wat absoluut een mooiere plek is om te ontbijten dan een ontbijttafel.
Door naar mission beach. Onderweg inkopen gedaan voor een lunch.
Op Bingil bay (in mission beach) aangekomen, wat een prachtig strand is, met toevallig een barbecue ter plaatse hebben we daar de tijd genomen om te genieten van het heerlijke strand, water en de lunch. 6 sterren lunch al zeg ik het zelf, want met de Courgette, paprika en worstjes op de bbq werd het met deze prachtige locatie Een absolute 6 sterren lunch waarvan ik zeker weet dat Herman den Blijker jaloers zou zijn geweest op het resultaat.

Dag erop staat Magnetic island op het programma. Een eiland dat bekend staat om de koala's. We stonden bij de ferry naar de mogelijke opties te kijken, uiteindelijk zijn we voor een overtocht gegaan met een huur autootje op het eiland. Echt te geniaal deze enorme jeep, wat je je moet voorstellen als een suzuki alto waar ze een cabrio van gemaakt hebben en in de kleuren wit met roze spuiten. Stoelen vel roze bekleed hebben en om het af te maken, ook nog wat zilveren sterren in hebben gezet.
In deze real life barbie auto hebben Onze barbies heerlijk rond gescheurd terwijl wij Ken's achterover geleund genoten hebben van deze bizarre en toch bijzondere onderneming.
De hoogtepunten waren hier absoluut de rock walibi’s. Relatief kleine kangarootjes die in de rotsen daar leven en ons uit de hand kwamen eten nadat we voedsel voor ze hadden gekocht. Ook de koala walking trail was absoluut geweldig nadat we er twee gevonden hadden die niet meer dan twee meter van ons vandaan in de boom zaten te relaxen. Ahil heeft haar camera overuren laten maken tot er bijna rook uit kwam. Maar het is werkelijk een prachtig beest. Ze slapen eigenlijk alleen maar, dus je hoeft niet echt bang te zijn dat je geen tijd hebt voor een fototje. 
Snorkelen hebben we er ook gedaan, daar hebben we onze eerste kennismaking gehad met wat koraal. Taavi en ik hebben er nog een hele mooie rog gezien. Lange staart, blauwe stippen op zijn bovenkant en enorme uitpuilende ogen. Iemand een idee wat voor rog het was...???
Tegen zonsondergang bij het uiteinde van het eiland een restaurantje op gezocht waar we lekker hebben gegeten en een mooie dag hebben afgesloten met een karaf sangria.

Dag erna voornamelijk rijden richting airlie beach. Waar onze wegen weer scheiden. Taavi en Lelde moeten sneller richting Brisbane en hebben geen tijd voor een 3 daagse zeil tocht langs de whitsundays. Zij doen een 1 daagse tocht en moeten dan echt door. Helaas want het was erg gezellig, maar wij willen en kunnen gewoon wat langer in dit mooie gebied blijven. Dus stappen wij op de Eureka II. Een Sydney 60, die als wedstrijd zeilboot heeft gefungeerd en nu een tijdelijk pensioen heeft om lekker op de whitsundays rond te zeilen. Totaal zijn we met z’n 15en. Leuke groep mensen. Na een kennismaking ronde en wat wijze woorden van ons captain quality gaan we dan toch echt de zee op. Helaas geen wind en omdat ik nog wel voor kerst thuis wilde zijn, zijn we op motorkracht naar onze eerste snorkel bestemming gevoerd. Tijdens deze reis krijgen we onze eerste cadeau. Wat je normaal alleen op tv ziet, ik althans, springen er 3 dolfijnen uit het water voor de boeg die met ons mee zwemmen net naast de voorpunt van de boot. Op zijn zij kijkt hij omhoog en laat zijn beauty zien. En dan plop, zo snel als ze zich vertoonde, zo snel zijn ze ook weer weg. Prachtig begin van deze veel belovende reis.
Op onze eerste snorkel locatie worden we na wat uitleg over hand signalen gedropt met een klein motor bootje op een plaats waar ik totaal verbluft rondzwem door wat ik hier onder water zie. Ik zwem zo een lange tijd met grote ogen rond. Ahil is ook het water niet meer uit te slaan, al heeft ze soms wat ruzie met haar snorkel. Zoveel kleuren koraal, zoveel mooie vormen, zoveel mooie vis. Zoveel dingen tegelijkertijd wat je nog nooit gezien hebt. Al zwem je drie uur rond, dan nog blijf je nieuwe dingen zien en niets is gelijk. Alsof er tuintjes zijn aangelegd in dit prachtige onderwater wereld. Voor mij een absoluut nieuwe wereld.
Terug op de boot richting ons volgende stop. Een mooi strand waar we worden gedropt en we lekker mogen relaxen. Dag erna werd het nog interessanter. We zijn in de vroege ochtend afgezet op white haven beach. Dit strand staat bekend om zijn enorm fijne zand, zo fijn dat je er je tanden en je sieraden mee kan polijsten. Mijn tanden toch maar gelaten voor wat ze zijn, is het zand inderdaad verbluffend zacht en fijn. Eerst een uitkijkpost van bovenaf. Schitterend. Dit strand staat ook in de top 10 van mooiste stranden ter wereld. Het is voor mij en ook voor Ahil een absoluut nummer 1 strand van wat wij tot nu toe hebben gezien. Een plaatje alsof het van een ansichtkaart geprint wordt op je netvlies. Kan niet wachten om mijn voeten in het zachte zand te voelen, dus daar gaan we. Niets is gelogen. Het zand is echt bizar fijn. Mooie wandeling over het strand zijn we aan het maken zien we in het water sting rays. Het was bekend dat ze er ook zouden kunnen zijn, maar toch ook super gaaf als je er dan ook één tegenkomt. Zo'n rog die Steve Irwin het leven heeft gekost, dus ach kom op.... Erachteraan. Wij het water in want met onze waterdichte GoPro moet er ook onderwater in dit heldere water wel iets van terug te zien zijn. Uiteindelijk hebben we zo'n 10 sting rays op de hielen (staart) gezeten. Na nog wat relax time op het strand zat de tijd er helaas weer op om terug te gaan richting de boot.
De wind heeft zich ten opzichte van de dag ervoor prima hervat en met zo'n 18 knopen en uitschieters tot ca 23 knopen zijn we klaar om de zeilen te gaan hijsen. Ahil, 4 andere en ik zaten op de zijkant (hoge kant) als ballast. Tijdens het overstag gaan moesten we over het dek rennen naar de andere kant, wat zeker de eerste keer een hilarisch gezicht heeft moeten zijn voor de overige mede mensen achter op de boot. En onze kapitein aan het roer heeft moeten beseffen dat hij met een stel amateurs op de boot zat. Maar na een aantal keren, liep het uiteindelijk als een geoliede motor.
Met een bank angle van ongeveer 23 graden, behaalde we ca de 11,5 knoop. Wat volgens mij een zeer redelijke snelheid is als het om zeilen gaat. Ik vond het in ieder geval een spectaculaire bezigheid. Het bracht ons ook op onze volgende snorkel spot. Nog mooier als de dag ervoor. Nog net even iets helderder en als bonus een super mooie zee schildpad voor een lange tijd kunnen volgen. Dat blijven toch ook bijzonder mooie en sierlijke dieren.
Onze tweede en laatste nacht op de boot. Wat gaat de tijd toch snel. Aan de andere kant doet 3 dagen alleen maar op het water je ook weer verlangen naar wat vaste grond onder je voeten als je dat niet gewend bent.
Onze laatste morgen worden we als eerste op een prachtig mooie baai afgezet. Het water is er glas helder. Het tij heeft nog een uurtje nodig om het geheel eb te laten zijn en dan snorkel op voor onze laatste duik. Safe the best for last, nou dat heeft hij gedaan. Hier heb ik zelfs Nemo gevonden. Hij reageerde weliswaar niet op mijn vragen waar Dorey was, maar zelfs in ignorance mode is het een prachtig exemplaar.
Tijdens het zeilen hebben we ook nog een enorme roofvogel gezien die continue om de boot heen aan het cirkelen was. Op zoek naar zijn prooi, zo bleek toen hij na een tijdje cirkelen een snoekduik richting het water neemt en met beide klauwen voor onze neus iets uit het water grijpt. Het blijkt een octopus te zijn. Redelijk groot, dus met zijn trotse vangst zet hij koers richting kant om aan wal zijn buikje te vullen. Helaas geen inktvisringetjes voor mij vandaag.

Na deze mooie ervaring zit het er voor mij in iedere geval op. Ahil heeft nog 2 dagen plezier gehad van zee benen. Iets wat ik niet had en me dus moeilijk kon voorstellen. Best vreemd als ze naast me staat en opeens geheel haar balans kwijt is en denkt dat ze op zee zit terwijl je met de cornflakes in je handen voor de volgende ochtend in de supermarkt staat...

Vanuit airlie beach zijn we richting rockhampton gegaan om uiteindelijk in Agnes water terecht te komen. Redelijk lange rit, maar gelukkig wordt je onderweg goed bezig gehouden. Omdat de wegen nogal lang en blijkbaar dodelijk saai zijn, heeft de Australische afdeling van het verkeer besloten wat borden langs de kant te zetten. Zo zag je regelmatig.... ARE WE THERE YET MUM? Met 5km verderop... ARE WE THERE YET PAP? En dan uiteindelijk kom je km verder 'IT'S STILL ALONG WAY TO GO KIDS' of '2 MORE HOURS TO GO KIDS'.
Ook wordt je er regelmatig aan herinnerd dat je moet stoppen voor een kleine pauze. Dit doen ze met de volgende borden:
Rest or R.I.P.
Take a break, stay alive.

Het doet je toch wel even denken of je nu niet echt even moet stoppen, want zelfs de navigatie begint om de zoveel tijd te zeggen dat het misschien is tijd wordt om te stoppen. Als dat nog steeds niet helpt, dan peppen ze je hersens activiteit wel op met andere trucs.
Zelfs triviant wordt hierbij ingezet. Zo kwamen we de borden tegen met:
Bord 1) triviant may help you to stay alert
Bord 2) question...what's the highest mountain in queensland?
Bord 3) answer...it't the blabla frere mountain
Bord 4) keep on playing triviant. It might save your life.

Haha echt te hilarisch. Maar het helpt wel aangezien ik ze me nog steeds herinner. Nouja helpen?!?! al deze borden hebben we voornamelijk genegeerd omdat onze tijd schema deze dag ons toch echt in agnes water moest brengen.
Hier hebben we de wel bekende $17,- surf lesson genomen. Het is een mooi klein stadje met een mooi strand. Na wat praktijk op het droge, mochten we met ons te coole surfboard het water in. Uiteraard hadden wij een zaterdag uitgekozen en laat er nu net allerlei andere activiteiten zijn op het strand, waardoor we genoodzaakt waren wat uit te wijken naar verderop waar de stroming en de golven net weer wat heftiger waren. Maar toch na wat pogingen zie ik Ahil op haar board springen, stabiliteit zoeken, het vinden en als een echte surf chick die golf af denderen. Go girllll!!! Woehaaaaaa Ik zelf heb eerst nog wat zee water geproefd en de golven ondersteboven bekeken voordat ik ook op het bord stond. Uiteindelijk hebben we beide toch een zeer schappelijk aantal keren ons op de plank weten te worstelen en naar de kant toe weten te surfen. Ahil heeft vandaag de dag nog steeds de wonden van het schuren over het board op haar bovenbenen staan, maar dat mocht de pret toen niet drukken. Dit gaan we zeer zeker nog een keer overdoen!

Helaas niet hier want de tijd vraagt ons om door te rijden richting Hervey Bay. De oversteekplaats naar veelbelovend Fraser Island. Het grootste zand eiland ter wereld met tropisch regenwoud en prachtige duinlandschappen. We kwamen redelijk laat in Hervey Bay aan, dus er moest gauw een besluit genomen worden over de reis manier over het eiland. Wordt het een 1 daagse bus tour met 40 man, 1 daagse hummer tour met 8 personen en privé chauffeur of toch op eigen houtje een 4 wheel drive huren en het eiland zelf ontdekken. Maar we hebben geen van beide ervaring in het rijden van zo'n ding, maar ach in het ergste geval kom je ergens vast te zitten. Dus om niet overhaast te zijn hebben we lekker de volgende dag de tijd genomen om een weloverwogen besluit te nemen. Eigenlijk wist we het al vanaf het begin, we willen zelf de ervaring hebben om te rijden, de vrijheid hebben om links te gaan waar je wilt. Geen vaste toeristische plekken af racen tegen de tikkende klok. We zijn hier maar 1 keer en die willen we ultiem ervaren. Dus daar gingen we de volgende super vroege ochtend in onze veel te grote landcruiser de ferry op richting Fraser Island.
We hebben een veiligheid instructie moeten volgen over het rijden over zand, de 4 wheel drive en een tijdsplanning mee gekregen over het getij. Zodat we niet onder water zouden komen te staan.
De ferry af en de berg meteen op. Nu nog verharde weg maar dat zou snel veranderen.
4 Wheel drive aan en daar gingen we. Veel verder dan in zijn twee kwamen we niet, maar redelijk soepel hadden wij onze eerste bandafdrukken in het zand achtergelaten. Smal pad met links en rechts bomen.... Kwam er een tegenligger, tja dat paste niet dus dan maar ergens stoppen tussen de bomen waar het kon voor het laten passeren van elkaar. Onze eerste stop na ca 50 minuten hobbelen en ploegen door het zand, Lake Wabby. Het diepste meer van het eiland (ca 12 mtr), en deze zal uiteindelijk weg vagen door de enorme hammerstone zandduinen die eromheen liggen en beetje bij beetje het meer doen laten verdwijnen. De duinen zijn ook een absoluut spektakel om te zien en als Ahil dan in haar eentje door het zand voor mij uit struint met niemand om ons heen te bekennen, dan geeft dat een immens vrij gevoel.
Maar we moeten door, want de planning laat niet op zich wachten dus na een foto sessie scheurt Ahil richting kustlijn aan de andere kant van het eiland. Als we uiteindelijk licht aan het eind van het regenwoud tunnel voor ons zien, geeft ze nog wat gas bij en rijdt ze het mulle zand in. Geen weg meer terug, gas blijven geven(van de tv cursus onthouden), niet opgeven, de landcruiser heeft het even zwaar maar we bereiken de open kust.... Vol respect voor wat de auto allemaal heeft moeten doorstaan en niet wetend wat hem nog allemaal te wachten staat, hebben we hem omgedoopt tot "the beast", aangezien we onze vertrouwde beauty op het vaste land achter gelaten hadden, hebben wij onze beauty and the beast compleet voor deze vakantie. Een geniet moment en foto reportage op het strand verder zetten we koers naar het zuiden. Lake Boomanjin is aan de beurt. Een koffie gekleurd meer, en het grootste in zijn klasse ter wereld. Dit meer ligt geheel boven de waterspiegel. Niet dat je daar ook maar iets van merkt als je er naast staat. Het is voornamelijk erg vermakelijk om te bekijken.
Lake Birrabeen staat als volgende op de kaart. Het rijden van plek naar plek neemt tussen de 30 a 40 minuten in beslag. Het blijft toch elke keer weer een Bijzondere ervaring zo off road te rijden. Daar aangekomen denk je dat het nou wel eens gehad hebt met alle meren rondom het eiland. Maar verbazingwekkend genoeg is deze nog mooier dan de vorige. Helder, zo ongelofelijk helder. ik vroeg me af of ze niet stiekem de kraan open hadden laten staan de avond ervoor. Bounty wit zand met een schitterend helder meer. Daar moest wel even een tijdje van genoten worden al ging de tijd ook veel sneller tikkend voorbij dan je zou willen. Dus met nog twee laatste items op de to do list van die dag door naar pile valley. Dikke hoge bomen die ik hoogstpersoonlijk ook van wat groeiwater heb voorzien, zijn we daar snel weg gegaan aangezien we vorig jaar in Californie de grootste boom ter wereld hebben mogen bewonderen, uit de categorie 'sequoia'. Nu hopen dat mijn bijdrage in pile valley wat oplevert en ze een inhaalslag zullen maken.
Als laatste, meest toeristisch plek van het eiland, is Lake McKenzie aan de beurt. Bijzonder overweldigend helder met wederom prachtig wit zand. We zijn er maar 1 keer, dus hoppah...plonsen! Heerlijk water en met de laatste dagjes toeristen die vertrekken blijven we nagenoeg alleen over in ons privé bad. Nadat we de zon al zien verdwijnen achter de bomen, moeten we helaas wel op zoek gaan naar onze slaap plaats. Een klein half uur verder rijden we de campground op waar we met ons tentje de nacht zullen doorbrengen. Best spannend als je midden in de nacht de Dingo's (zien eruit als schattige honden, maar zijn dat niet) om je heen hoort jagen op zoek naar hun prooi. Gelukkig waren ze deze keer gastvrij genoeg om ons met rust te laten, Tenslotte zijn wij ter gast in hun leef gebied.

Dag twee beloofd ook een mooie dag te worden. Met Indian heads als eerste op kaart, rijden we weer richting de kust. We moesten het eiland van west naar oost kruisen om op de 75NM (nautical miles) beach te komen. Een 75NM lang strand dat je af kon rijden van zuid naar noord. Met 80 km/u op de teller over deze natuurlijke snelweg denderen is fantastisch.
Onderweg komen we het Maheno ship wreck tegen. Een schip uit 1905 die in 1935 door een cycloon terecht is gekomen op het eiland. Door mislukte pogingen het schip terug het water in te krijgen is het blijven liggen. Er is niet veel meer van over en helaas is het betreden dan ook niet meer toegestaan vanwege de slechte conditie.
Aangekomen bij Indian Heads, gevormd door vulkanisch gesteente heel lang geleden, moeten we een stukje omhoog klimmen om op het meest oostelijke puntje van het eiland te komen. Hier heb je een prachtig uitzicht en er worden vaak walvis, dolfijnen en ander wildlife activiteiten waargenomen. 'Helaas' hebben wij het moeten houden bij heerlijk relaxende schildpadden die mee deinzen op de toch wat ruwe zee.
Met prachtig uitzicht over de 75NM beach aan de ene kant en de champagne pools aan de andere kant, is het genieten van deze prachtige natuur.
Na onze rij kunsten te hebben aangepast aan die van het 4 wheel drive segment, werden we op de proef gesteld richting Lake Acom. De absoluut lastigste route tot dan toe. Zacht diep zand route en met een aantal tegenliggers onderweg word het toch wel wat billen knijpen. Desalniettemin was het het meer dan waard als de kleine schattige schildpad kopjes je doen verwelkomen in dit turtle lake. 
Als laatste was Eli Creek aan de beurt. Om er te komen zag ik vooral hopen zacht zand waarin we vast konden komen te staan met 'the beast', maar Ahil was zonder twijfel en met gaspedaal op de bodem al onderweg door het mulle zand. De auto viel stil op de plaatst waar ze wilde parkeren, dus dat was zo goed als gehaald en van latere zorg hoe we er weer weg zouden komen.
Eli creek was voor ons niet het mooiste wat we gezien hebben, overigens nog steeds prachtig en als 1 van de meest toeristische trekpleisters van het eiland nog steeds indrukwekkend als je weet dat er ieder uur meer als 4 miljoen liter zoet water de zee in stroomt. Je vraagt je dan toch af waar dat dan vandaan komt... Ik heb werkelijk geen idee. Het zal er plaatselijk wel veel regenen.
Ik had ook niet veel tijd om dat uit te vogelen want we moesten vanwege de vloed opkomst om 15:15 van het strand af zijn. Met 14:40 uur op mijn horloge en 45 minuten rijden tot de ingang van het regenwoud waar wij de kust weer achter ons laten, gaan wij dat volgens mijn berekeningen niet halen, dus redelijke spanning aan mijn kant want na mijn weten kan zelfs een telefoontje naar moeder natuur de vloed opkomst niet verhinderen. Al zou ze dat wel kunnen, we zaten al twee dagen buiten ook maar enig bereik, dus we stonden er alleen voor.
Ahil was vastbesloten, dus gas erop. Dat ging niet werken in het mulle zand waar we al eerder waren geparkeerd, dus 'low gear' erop en the Beast liet ons gelukkig niet in de steek. Ook niet tijdens de race tegen de tijd waarin Ahil de landcruiser op volle toeren, brullend over het nog maar smalle stukje zand laat glijden tussen het opkomende water en daar waar het niet meer begaanbaar is. En met maar een aantal minuten vertraging komen we aan bij onze ingang naar droge banden. De oversteek naar de westkust kon gemaakt worden om vervolgens de ferry terug te pakken en de auto bij zijn baasje af te leveren. Wat een prachtige ervaring.

De volgende ochtend zakken we verder af richting Brisbane. Vlak voor Brisbane ligt namelijk het welbekende Steve Irwin zoo. Na 3 x slikken vanwege de prijs bleek het toch absoluut de moeite waard om hier te zijn geweest. Blij om te zien dat de dieren goed worden onderhouden. Hebben we Vanaf het begin tot het eind genoten van het brede prachtige wild life wat er in Australië rond loopt. Geknuffeld met de kangaroes, koala's geaaid, tig soorten krokodillen bekeken en 1 zelfs vast gehouden en de mooiste show die ik ooit in een dierentuin heb gezien. Tevens kennis gemaakt met dieren waar ik het bestaan niet eens vanaf wist.
Na een indrukwekkende dag zijn we richting Brisbane gereden. Op de camping aangekomen realiseren wij ons dat we helemaal vergeten zijn om langs te gaan bij het sanctuary van de Dierentuin. Helaas...

Brisbane, wat een verrassende stad, ook nog eens op het perfecte moment, want 's avonds zou het light festival zijn. De stad verlichten met allemaal mooie kleuren. Na een mooie dag te hebben doorgebracht in deze stad wilden we eigenlijk blijven om het festival mee te maken maar doordat Ahil zich niet helemaal 100% voelden, hebben we maar besloten het erbij te laten en zijn we in de auto gesprongen om verder richting Byron Bay af te zakken.
De volgende dag ging het alweer stukken beter en hebben we heerlijk op het strand genoten van live muziek, gezellig stadje waar voornamelijk heel jong party volk op af komt. Wij hebben nog een mooie klim wandeling gemaakt naar het meest oostelijke puntje van Australië tevens uitzichtpunten met kans op walvissen, dolfijnen en/of schildpadden. Helaas hielden zij zich verscholen en zijn wij doorgeklommen naar de vuurtoren bovenop de berg. Het is de krachtigste vuurtoren van Australië. Een plaatje om te zien.

Helaas zit het in Byron Bay er ook weer op en zakken we verder af richting blue mountains. Na een hele dag rijden van ca 850 km komen we na 478 weg werkzaamheden, 1389 snelheid veranderingen en 40 triviant vragen eindelijk zo rond 20:00 aan waar we de volgende dag wilden beginnen. En nu...? Want eerste camping is al gesloten, met geen mogelijkheid tot late check-in. Nou volgende camping..... super nutteloos dit, weer gesloten na 18:00uur. Dan maar een 'rest area' langs de weg opzoeken waar we misschien ons tentje kunnen opzetten. Nou dat kon wel, maar als de politie langs kwam dan was de boete $450,-. Gelukkig stond hier wel aangegeven waar je wel vrij kon kamperen. Dus via sluip weggetjes en een 5km Lang kronkelpad de duisternis in wat ons uiteindelijk inderdaad op een kampeer terrein bracht. Met nog 4 andere tentjes hadden wij eindelijk een legale plek om te slapen.

Blue mountains begon voor ons in blackhead met twee uizichtpunten over de blue mountains. Een enorm gebergte die een blauwe gloed heeft vanwege de dichtbeboste eucalyptus bomen die blijkbaar een blauw gekleurde olie verspreid over de bladeren die dan door het zonlicht verder blauw kleuren.
Vervolgens de Wentworth Falls bezocht. Hier konden wij een trail lopen van 3 uur die langs een aantal watervallen zou gaan met als toppunt de wentworth waterval. We waren nog geen 15 minuten onderweg en vlak bij de wentworth waterval slaat het weer enorm om. Grauwe grijze lucht, keiharde wind en dreigend te gaan regenen. Na wat wikken en wegen om wel of niet verder te gaan, toch besloten het erop te wagen. De wentworth falls was bijzonder spectaculair. Uiteraard stroomt water richting de aarde, maar vanwege de echt keiharde wind werd het water verticaal omhoog geblazen en hadden we dus een enorme verticale water'val'. De route liep achterlangs de waterval wat dus ook resulteerde in zeiknatte kleding, aangezien het water net zo hard weer omhoog en over ons heen terug gekieperd werd. Gelukkig klaarde het weer snel weer op en was alles snel weer droog. Na nog wat andere watervallen langs de mooie route te hebben gezien kwamen we uiteindelijk uit op een pad waar Ahil bijna een Tachyglossus aculeatus oftewel mierenegel tegen het hoofd schopte. Deze was net van plan ons wandelpad over te steken, maar schoot net op tijd terug de bebossing in. Nadat wij op een kleine afstand onder het genot van een chipje even op hem stonden te wachten, aangezien we dachten dat hij na het bijkomen van zijn hart stilstand het vast nog wel een keer zou proberen, was dat na enkele minuten inderdaad het geval. Na wat ritselen wandelt het diertje letterlijk op onze tas af, loopt eromheen, staat even stil bij Ahil haar roze Nikies, waarschijnlijk had hij dat nog nooit gezien in zijn leef habitat, om vervolgens tussen haar benen door het wandelpad te vervolgen. Echt hilarisch hoe zo'n diertje zich voortbeweegt. Waggel waggel. Heerlijk die natuur om ons heen.

Dan komt het einde toch al aardig in zicht. Sydney.... Drie dagen genieten in de stad die ik zo graag wilde zien en dan nu ook met eigen ogen, met mijn liefde van mijn leven aan mijn zijde, kan beleven. Onwerkelijk om daadwerkelijk hier dan te zijn. De eerste dag hebben we Sydney ontdekt met al zijn mooie plekjes om uiteindelijk bij het Opera huis aan te komen waar we tegen twee Duitse bekenden aanlopen waar we eerder drie dagen mee op het water hebben gedobberd over de whitsundays. Maar wat mijn grote verwachting was bij het opera huis, viel me dat 'stuk beton' eerlijk gezegt tegen en was het uitzicht op de skyline met de enorme harbour bridge en boulevard op de voorgrond een stuk indrukwekkender. Voor de zonsondergang zijn we Sydney eye op gegaan. Een 309m hoge toren, waar je een 360 graden uitzicht hebt over Sydney. 
Dag twee zijn we naar Bondi beach gegaan. Bekend strand met hoge golven waar dan ook veel gesurft wordt en de welbekende 6 km kust klif wandeling naar Coogee gelopen kan worden. Onwijs mooie uitzichtpunten, prachtige stranden, maar wat het meest is bijgebleven aan deze route is een vrouw van middelbare leeftijd die allemaal vreemde capriolen aan het uithalen is op de vreemdste plekjes langs de route. Zo liep ze over ieder zit bankje dat we tegen kwamen over de rug leuning. Met moeite balanseerde zij naar de andere kant om vervolgens aan het eind van het bankje nog even een 'mooi' beentje achterover te gooien met een buiginkje alsof ze voor het Olympische goud ging. Te hilarisch om te zien. We konden het uiteraard niet laten om ook zelf even een balanseer opdracht uit te voeren en tot in detail te perfectioneren om haar die gouden plak niet zomaar cadeau te geven. Door deze enorme inspanning terecht gekomen bij een pub waar open Mic avond was. Iedereen kon zijn of haar talenten laten horen. De eerste zanger was super goed. Terwijl een ander, die claimde dat hij x factor finalist was, zeer teleurstellend was. Dus die mocht gauw inpakken wat ons betreft.
Manly stond op het programma voor de volgende dag dus ook wij zijn niet al te laat ingepakt. Manly is een buitenwijk van Sydney. Vanaf hier hebben we onder andere prachtig uitzicht op de Sydney skyline. Ook hebben we op het laatste nippertje nog walvissen voorbij zien trekken, die met hun uitputtende reis bezig zijn richting vruchtbaar Antarctica. Nadat we die helaas ook weer uit het oog verloren zijn moesten we nog een lange weg terug wandelen. We hebben besloten tijdens het lopen het erop te wagen en onze duimen de lucht in te steken om mee te liften. Niet echt file rijden daar, dus na aantal pogingen van Ahil helaas nog geen succes. Ik neem het 'duimpje' over. Er komt eindelijk weer een auto aan. Duim omhoog, wachten, nog even wachten, omkijken, Chauffeuse aankijken, knipoog erbij........ JAAAAA Ze stopt. We mochten mee rijden dus dat scheelde enorm in de wandeltijd. En gelukkig maar want de ferry die we terug richting Sydney moesten hebben, konden we nu voor zonsondergang halen. Vanwege het lekkere weer en lekker windje op het water, waren er enorm veel zeilboten aan het zeilen. Wij stonden voor op het dek van de ferry toen de enorme toeter van de ferry ons gehoorbeschadiging opleverde. Dat scheelde niet veel of we hadden een zeilboot geramd. Gelukkig kon die net voorlangs kruisen waarna de zeilboot weer het volgende opstakel voor zich had, een boei. Ook dat scheelde niet veel, maar alles kwam gelukkig goed en het heeft ons mooie kiekjes opgeleverd.
Toen de ferry dichter bij Sydney kwam, zagen wij de zon recht achter het opera huis ondergaan met alle mooie kleuren aan de horizon. Het opera huis komt helemaal tot z'n recht. Het eerder teleurstellende betonnen beeld is dan gauw vergeten als je dit prachtig beeld vast pint op je netvlies. Dit is waar Sydney om bekend staat. Dit was het beeld wat ik ervan had. Dit is geweldig.... Evenals iedere andere dag die ik heb mogen beleven in dit geweldige land samen met mijn Schatje.

Het zit er helaas weer op, onze wegen scheiden weer voor de aankomende maanden. Ik weet nu waarom ze het geweldig naar haar zin heeft in een land waar ik ook zo van heb genoten. Ik hoop jullie ook van dit veel te lange verslag waarin ook nog zoveel niet beschreven staat.

Het is inmiddels alweer dik twee weken geleden dat ik uit Australië terug gekomen ben, dus hierbij draag ik de toetsen snel weer over aan Ahil die inmiddels onwijs veel nieuwe dingen heeft meegemaakt en vast staat te popelen om dat met jullie te delen :D